Օրերս, ճանապարհին մեքենայով ընթանալիս, մի ուրիշ մեքենա դեմս կտրեց հերիք չէր, մյուս մեքենաներին էլ խանգարեց, թեքվեց աջ ու ձախ՝ առանց թարթիչ միացնելու։ Մի խոսքով, մի քանի վայրկյանում բազմաթիվ վթարային վիճակներ ստեղծեց։
Բաքվում խոշտանգվող հայ գերիների անորոշ ճակատագիրը շարունակում է մնալ ախտահարված հայ հասարակության ողբերգություններից մեկը։ Այս ողբերգությունն ավելի է թանձրանում, երբ իշխանությունների անտարբերությունն ու անհոգությունը երբեմն-երբեմն հիմքեր են տալիս մտածելու, որ գերեվարվածների ընտրությունն էլ էր հանցավոր համաձայնության արդյունք, և նրանք երբեք չպիտի ազատ արձակվեն, որպեսզի չխոսեն։
Երեկ հայտնի դարձավ, որ Իսրայելի իշխանությունները որոշել են հետաձգել Իրանի վրա հարձակումն ամերիկյան ԶԼՄ- ներում դրա նախապատրաստման մասին հույժ գաղտնի փաստաթղթերի արտահոսքից հետո:
Իմ Արարատ, թույլ տուր այսօր ես էլ երգեմ սիրուս մասին,
Գիտե՜մ, շատ են քեզ գովերգել՝ քո հանճարեղ որդիքն անգին,
Բայց, դե, ես էլ քո զավակն եմ, թեկուզ այնքան ո՛չ փառունակ,
Եվ իրավունք ունեմ, հարկավ, երգեմ սիրուս մասին անհագ։
Երբեմն զարմանում ես, ապշում. այդ ի՞նչ գերբնական ուժ են ունեցել մեր տատուպապերը, այդ որտեղի՞ց նրանց կամային այդ հատկանիշները, այդ կամքի ուժը, որ ապրեցրել է, ուժ տվել։
Հեռու չգնամ, օրինակ,հ այրական տատս` Խալո բաբոս։
Հայաստանը խզու՞մ է իր կապերը Ռուսաստանի հետ:
Ձգտում է ռուսական բազա ու Հայաստանի տարածքով անցնող ՌԴ պետական սահմանից ռուս սահմանապահ զորքերը հանե՞լ:
ՈՒ որպես հիմնավորում բերվում է երկողմ որոշակի շրջանակների հռետորիկան:
Այն հարցին, թե ո՞ր հասարակական կարգն է ավելի լավը, դեմոկրատիա, թե ավտոկրատիա կոչեցյալները, մի կողմ դնելով անվանումների պայմանականությունը, պետք է հարցին մոտենալ այն տեսանկյունից, թե տվյալ քաղաքական, տնտեսական, բարոյահոգեբանական և այլ պայմաններում դրանցից որն է ավելի կենսունակ։
Նոյեմբերի կեսերին Ադրբեջանում տեղի է ունենալու ՄԱԿ կլիմայական մեծ խորհրդաժողովը, որը հայտնի է COP29 անունով։ Այդ միջոցառումը Ադրբեջանի համար կարևոր է մի քանի առումներով՝ երկրի միջազգային հեղինակության բարձրացումից մինչև Արցախում իրականացված ցեղասպանության միջազգային անուղղակի լեգիտիմացում։